Dit verhaal is van mij. Rik, 35 jaar oud, man, avontuurlijk en sensitief. Voor mij is het belangrijk te zeggen dat ik naast hoogsensitief nog zoveel meer dingen ben. Maar dan dus wel met een sensitief randje. En dat mijn sensitiviteit zich vooral laat opmerken door details te zien die anderen vaak niet opvalt. Ik begrijp goed hoe anderen zich voelen en voel dat dan zelf ook sterk. En leef graag vanuit mijn empathisch vermogen. Kleine alledaagse dingen en muziek kunnen mij raken.
Ik weeg verschillende keuzes af voor een besluit te nemen, ik houd van diepgaande vriendschappen en denk vaak na over mezelf en hoe ik kan groeien. Dit verhaal gaat over mij die naar buiten ging, op reis naar de andere kant van de wereld, en daardoor nog meer en beter naar binnen leerde kijken.
Op zoek naar de stilte
Rond 2015 hoorde ik voor het eerst het nummer “Whispers” van Passenger. De laatste zin in dat nummer, “You see all I need’s a whisper in a world that only shouts”, bleef toen een tijd in mijn hoofd hangen. Het raakte me omdat ik graag eens echt de stilte op wilde zoeken in een wereld die altijd maar door leek te denderen. Ook, met terugwerkende kracht, omdat ik toen al wel voelde dat alle prikkels van onze moderne wereld soms als veel kunnen voelen. En ik genoeg heb aan subtiele “whispers” en geen “shouts” nodig heb om dingen op te merken. Sterker nog, ze konden me flink uitputten.
Op de fiets naar China
Voor mij resulteerde dat uiteindelijk in een langgekoesterde droom: op de fiets naar China! Dat betekende twee uitersten. Het zou me blootstellen aan enorm veel prikkels, maar me ook op daadwerkelijk stille stukken aarde brengen. Weg van de stad, social media en dagelijkse verplichtingen. Samen met de fysieke uitdaging leek me dat een prachtige ervaring.
Tijdens deze reis las ik voor het eerst een boek over hoogsensitiviteit. Hoogsensitieve personen van Elaine N. Aron. Iets waar ik niet eerder over gehoord had. En al was ik destijds ver van huis, het voor het eerst herkennen van deze eigenschap bracht me daadwerkelijk dichter bij mezelf.
Mijn fietsreis was een droom die uitkwam. Met als doel de bruiloft van mijn broertje die in China trouwde. Mijn reis op het gebied van hoogsensitiviteit kreeg later meer invulling. Ik las erover, ging erover in gesprek met mijn vriendin, familie en vrienden en startte een verdieping samen met een HSP coach. Naast het herkennen ging ik verder met het erkennen en accepteren dat ik deze persoonlijkheidskenmerk heb. Dat mijn vriendin me alle ruimte geeft en aanmoedigt om dit allemaal nog beter doorgronden is wat ik iedereen gun.
Mijn verdere reis naar binnen
Stap voor stap heb ik geleerd wat voor mij werkt. Zoals iets simpels als een noice-cancelling koptelefoon gebruiken in drukke ruimtes, yin yoga om tot rust te komen en echt te voelen wat mijn lijf nodig heeft, één keer per kwartaal een dag wellness om helemaal los te koppelen van de buitenwereld. Maar ook bootcamp en hardlopen om uit mijn hoofd te komen en fysiek bezig te zijn.
Tegelijkertijd besef ik me dat ik niet slechts deze ene persoonlijkheidskenmerk ben, maar net als ieder persoon uit zoveel meer besta en kan kiezen welke “ik” aan het stuur zet op welk moment (boekentip: ik (k)en mijn ikken van K. Brugman). Zolang ik mijn batterij maar goed opgeladen houdt en niet door overprikkeling door de ondergrens zak. Zoals bij een telefoon waarbij je nog 15% resterend hebt en je alleen nog de primaire functies overhoudt. Zoals ademen, slapen en eten.
“A world that only shouts”
Zo bewoog ik steeds meer van passagier in een soms overweldigende wereld, naar iemand die heel goed weet te sturen naar wat ik wanneer nodig heb. Door elk dagdeel in te checken bij mezelf (tip: “check-in cards”). Niet te veel te leven volgens een vaste planning, maar om de vier uur goed te voelen wat ik nodig heb. Sporten, yoga, lezen of werken? Zo blijf ik goed in mijn energie en kan ik leven vanuit wie ik het liefste ben. Daarbij hielp ook dit boek: “de fontein, vind je plek” van E. van Steijn. Door nog beter te leren wat is van mij en wat is van een ander. Vaak als het om emoties en verantwoordelijkheden gaat.
“A world that only shouts” dat is in mijn ogen nog regelmatig het geval. Ik bepaal echter waar ik wel en niet naar luister. Het belangrijkste is dat ik zelf de verantwoordelijkheid draag voor wie ik ben, ik mezelf omarm en vanuit daar mijn optimale leven creëer. Dan mag de buitenwereld best een beetje schreeuwen.
Dus ja ik ga op reis, ga naar festivals, studeer, wissel werk af met vrijwilligerswerk en breng tijd door met familie en vrienden. Het kan allemaal zolang ik genoeg tijd inbouw om alle indrukken te verwerken en ze me niet te veel worden. En weet zelfs als het wel gebeurt. Lach ernaar. Dat helpt!
